تنها به‌خاطر او بود که بی‌واژه گریستم

8 نوامبر 2010 در 00:14 · دسته‌بندی شده در زنده‌گی‌نامه‌

تنها به‌خاطر او بود که بی‌واژه گریستم؛ منی که با واژه نفس می‌کشم. دریغا! که با سیمان سرد و خیس دست دادم و بدرود گفتم، در حالی‌که می‌دیدم جست‌وجو عبث است. دریغا! که انگشتان مرا از شمارش چروک‌های رخسارش محروم کردند. دریغا! که خواب آخرین‌اش را نتوانستم دید. ای صبح! هر روز پیش از دیگران به تو سلام می‌کرد. تو می‌دانی که با نفس تو دم می‌زد. وقتی که یارش را راهی سفر کرده بود، هر روز دور از چشم اغیار در دامان تو می‌نشست و من وزن غربت آدمی را بر شانه‌هایم حس می‌کردم. ای صبح! آن روزها، غریبی بود که آشناوار در میان ما می‌زیست. دریغا ای صبح! دریغا! چه بسیار اندیش‌ناک سفر او بوده‌ام. تنها اندکی پیش‌تر، با من گفته بود: «دست‌پاچه نشوی، رخت سفر مهیا کرده‌ام». و من با حکمتی بلاهت‌آمیز گفته بودم: «چه کسی می‌داند که نوبت سفر کیست؟» و او می‌دانست و دریغا که من هوشیار نبودم! اکنون اندیش‌ناک سفر خویش‌ام با غربتی فزون‌تر از پیش. ای صبح او در دامان تو نشست و رفت و من اما کاش وقتی که چشم در چشم غروب دوخته‌ام، سفر بیاغازم! راستی، او بی‌واژه نفس می‌کشید و بی‌واژه می‌زیست و هم‌چون من بندی کلمه نبود. و من تنها به‌خاطر او بود که بی‌واژه گریستم.

پایاپیوند